Wie zich in blauw verliest

In het diepst van mijn gemoed
ben ik een boom
omvatten kunnen mij alleen die armen
die wijder zijn dan wijd

wie zal mijn wortels voeden
het laatste restje regen
schonk ik de morgenzon
het avondlicht
en het in slaap gewiegde gras

degene die me aanraakt
degene die in mij kerft zijn gemis
degene die mij splinter koestert
groei ik als vreugde tegemoet

als Dali's Duim ben ik een droom
mijn diepste blauw is mijn verborgen tuin
mijn alle lippen zijn van zijde
mijn alle wortels zijn van vlees

maar wie verstaat een boom
die zich in blauw verliest